Από τα πρώτα πράγµατα που καταλάβαµε σε αυτήν την πανδηµία, είναι ο φόρτος που έπεσε στα νοσοκοµεία και η δυσκολία στη λειτουργία τους τόσο για τα περιστατικά Covid19 όσο και για τα υπόλοιπα. Το κράτος από την αρχή ζήτησε από τον κόσµο να απευθύνεται πρώτα στον γιατρό του κι έπειτα, εάν κριθεί αναγκαίο, να επισκεφτεί νοσοκοµείο.

​

Παράλληλα η πανδηµία ανέδειξε τη σηµασία της ενασχόλησης µε την υγεία µας σε επίπεδο πρόληψης, παρακολούθησης και φροντίδας, καθώς και το να υπάρχει ένα δηµόσιο σύστηµα υγείας που να εξυπηρετεί όλους τους ανθρώπους που ζουν σε αυτήν τη χώρα, όποτε το χρειάζονται. Αυτό σηµαίνει την εξυπηρέτηση των αναγκών για την υγεία µας και στις συνθήκες της πανδηµίας. Από την παρακολούθηση χρόνιων νοσηµάτων, τις εξετάσεις, τη συµβουλευτική, τη συνταγογράφηση µέχρι και τη φροντίδα. Ουσιαστικό ρόλο σε αυτήν τη σχέση έχει η Πρωτοβάθµια Φροντίδα Υγείας (ΠΦΥ), αποτελώντας ένα σύνδεσµο µεταξύ της κοινότητας και του ΕΣΥ. [1]

​

Από ότι φαίνεται το κράτος στην πανδηµία δεν έβγαλε ανάλογα συµπεράσµατα. Σύµφωνα µε τον σχεδιασµό που εφαρµόστηκε τα ΚΥ και οι ΤΟΜΥ χωρίστηκαν σε αυτές που είναι αποκλειστικά για διαχείριση περιστατικών covid19 και στις υπόλοιπες που θα αναλάµβαναν µεταξύ άλλων και τον ρόλο να επικοινωνούν µε τους πολίτες του πληθυσµού ευθύνης τους που βρίσκονται σε αποµόνωση στο σπίτι, για να ενηµερώνονται για την πορεία της υγείας τους. Για τον λόγο αυτό µάλιστα διαφηµίστηκαν πρόσφατα και κάποια ΚΥ ή ΤΟΜΥ ανά περιοχή, τα οποία θα µπορούσαν να ελαφρύνουν τα βαριά φορτία των νοσοκοµείων, είτε µέσω επισκέψεων που αφορούν τον ιό είτε για άλλα περιστατικά υγείας. Ωστόσο, τα συµπεράσµατα µίας µελέτης που έγινε για τη λειτουργία της ΠΦΥ εν µέσω πανδηµίας αναδεικνύουν αφενός την αποδυνάµωσή της µέσω µετακινήσεων προς τα νοσοκοµεία, αφετέρου τη δυσκολία της λειτουργίας της ΠΦΥ σε συνθήκες που κρίνεται πιο αναγκαία από ποτέ. Ιδιαίτερα η δυσκολία ανταπόκρισης στο ρόλο της παρακολούθησης χρόνιων νοσηµάτων άφησε κενά που αναµένεται να φανούν στο άµεσο µέλλον στους ασθενείς. Από την άλλη δεν µπόρεσε να ανταποκριθεί στη διαχείριση του φόρτου των επειγόντων περιστατικών αλλά και στην παρακολούθηση των ασθενών στο σπίτι [2].

​

Στις γειτονιές µας τις παραπάνω ανάγκες τις κάλυπτε, σύµφωνα µε τις δυνατότητές της, η ΤΟΜΥ (Τοπική Μονάδα Υγείας ) Κεραµεικού. που καλύπτει τις περιοχές των Πετραλώνων, του Ταύρου, του Βοτανικού, του Θησείου και του Κεραµεικού. Παρέχει δωρεάν υπηρεσίες υγείας όπως διαχείριση χρόνιων νοσηµάτων, προληπτικούς εργαστηριακούς ελέγχους, ψυχοκοινωνική υποστήριξη κ.α. µέσω διαφόρων ειδικοτήτων γιατρών, νοσηλευτών και κοινωνικών λειτουργών.

​

Δυστυχώς εδώ και αρκετούς µήνες η δοµή άρχισε να αποδυναµώνεται, µε τους περισσότερους γιατρούς και νοσηλευτές να αποµακρύνονται χωρίς να αντικατασταθούν. Έφτασε µάλιστα µέσα στο lockdown της άνοιξης να λειτουργεί µε έναν µόνο γιατρό, τη στιγµή που οι εγγεγραµµένοι χρήστες της ΤΟΜΥ είναι περί τους 7.000!

​

Για τον απίστευτο αυτό µαρασµό, ιδίως κατά τη διάρκεια µίας πανδηµίας, κάτοικοι των γειτονιών µας εξέφρασαν την έντονη ανησυχία τους, µε µία σειρά κινητοποιήσεων. Στις 30 του περασµένου Ιούνη έγινε συγκέντρωση έξω από το κτίριο της ΤΟΜΥ, η οποία εξελίχθηκε σε πορεία στη γειτονιά των Κάτω Πετραλώνων. Στις 15 του Σεπτέµβρη έγινε παράσταση διαµαρτυρίας στην Α’ Υγειονοµική Περιφέρεια Αττικής. Εκεί κατατέθηκαν 1.300 υπογραφές µε τα αιτήµατα των χρηστών της ΤΟΜΥ, ενώ στη συνάντηση που έγινε µε την υποδιοικήτρια Γιαννούλα Νταβώνη, αυτή επικαλέστηκε ως αιτία της κατάστασης τις διατάξεις που δυσκολεύουν την πρόσληψη γιατρών.

​

Οι κάτοικοι απαιτούν τη στελέχωση των κενών θέσεων της ΤΟΜΥ: τριών γιατρών, µίας νοσηλεύτριας, µίας επισκέπτριας υγείας και µίας κοινωνικής λειτουργού. Ζητούν επίσης οι άνθρωποι που θα στελεχώσουν τη δοµή συνειδητά να προσφέρουν τις γνώσεις και την εργασία τους σε όλους τους ανθρώπους ανεξάρτητα από το αν είναι ασφαλισµένοι ή όχι, ντόπιοι ή µετανάστες. Δηλώνουν τέλος ότι σκοπεύουν να υπερασπιστούν το δηµόσιο χαρακτήρα της πρωτοβάθµιας δοµής υγείας της κοινότητάς µας µε την ισότιµη πρόσβαση όλων των ανθρώπων σε αυτήν. Και είµαστε µαζί τους.

 

Ο δρόµος για την ένταξη της πρωτοβάθµιας περίθαλψης και φροντίδας στις κοινότητες µας είναι µακρύς και η αναγνώριση του ρόλου µίας τέτοιας δοµής αλλά και των αναγκών µας σε συλλογικό επίπεδο, αποτελεί ένα βήµα ώστε η υγεία µας να αποτελέσει ένα συλλογικό αγαθό που θα πάρουµε στα χέρια µας.