Τον χειμώνα που μας πέρασε το ελληνικό κράτος, εν μέσω μιας δημόσια συζήτησης σε μέσα ενημέρωσης και social media για τις βραχυχρόνιες μισθώσεις, ανακοίνωσε την καταβολή ενός δωδεκάμηνου επιδόματος ενοικίου με μαξιλαράκι εκκίνησης τα 70 ευρώ και προσαύξηση 35 ευρώ για κάθε επιπλέον μέλος του νοικοκυριού. Ήταν κατά έναν τρόπο μία (προεκλογική) κίνηση αποσυμπίεσης απέναντι στο πρόβλημα κατοικίας στο κέντρο της Αθήνας. Αυτό το επίδομα, ενώ φαίνεται πως αφορά τους ενοικιαστές, στην πραγματικότητα είναι ένα επίδομα για τους ιδιοκτήτες. Καλύπτει εν μέρει και για κάποιους μήνες την αδυναμία του ενοικιαστή να πληρώσει τα υπέρογκα ποσά που ζητούν οι ιδιοκτήτες αλλά στην πραγματικότητα δεν εξασφαλίζει καμία μακροπρόθεσμη προοπτική ισορροπίας, ανάμεσα στις τιμές των ενοικίων και στον βασικό μας μισθό. Όσοι και όσες από εμάς μπορούσαμε να το πάρουμε (και αν οι λογιστικές αλχημείες έβγαιναν με το μέρος μας), φυσικά και κάναμε τη σχετική αίτηση ανακουφίζοντας για κάποιο χρονικό διάστημα το πορτοφόλι μας. Στην πραγματικότητα όμως τα νοίκια μας παρέμειναν στα ίδια ύψη και οι ιδιοκτήτες σε πολλές περιπτώσεις (με αυτή τη στοργικότητα που τους διακρίνει όταν είναι να λάβουν χρήματα και όχι δώσουν, για το σπίτι τους π.χ. που έχει προβλήματα) έσπευσαν να μας ρωτήσουν εάν το πήραμε για να νιώσουν την ανακούφιση της εξασφάλισης των χρημάτων τους, για το επόμενο διάστημα. Η επιδοματική πολιτική δεν είναι προνοιακή πολιτική. Δεν απαντάει σε κανένα πρόβλημα στέγασης αλλά αφήνει το καζάνι στη φωτιά να σιγοβράζει.

​

Μέσα σε αυτό το καζάνι θα συναντήσουμε και τα συστατικά της συγκατοίκησης: το μοίρασμα, την από κοινού συνύπαρξη, την οικοδόμηση εκείνων των σχέσεων που αποτελούν και μια κοινωνική πρόταση. Ωστόσο, σήμερα η συγκατοίκηση δεν αποτελεί επιλογή αλλά έναν συμβιβασμό, καθώς δεν υπάρχει πιθανότητα με τους μισθούς που παίρνουμε, να μπορέσουμε να τα βγάλουμε πέρα και να καλύψουμε το νοίκι, τους λογαριασμούς, και το σούπερ μάρκετ. Τα λειτουργικά έξοδα δηλαδή ενός σπιτιού. Η απουσία της δυνατότητας επιλογής, για πως θα ζούμε στο παρόν και (πολύ περισσότερο) στο μέλλον αποτελεί έναν καθημερινό εκβιασμό που επηρεάζει τις ζωές μας.