Ζούμε ημέρες παράξενες. Τις οποίες προσπαθούμε και εμείς οι ίδιες και οι ίδιοι να κατανοήσουμε και να σταθούμε μέσα σε αυτές. Το μόνο σίγουρο είναι ότι η όποια στάση μας δεν μπορεί να ξεκινάει από ατομικά κίνητρα αλλά από την ευθύνη της συλλογικότητας και της κοινωνικής αλληλεγγύης για τους ανθρώπους της κοινότητάς μας. Αυτοί οι άνθρωποι μπορεί να είναι οι ηλικιωμένοι γείτονες και οι ηλικιωμένες γειτόνισσες. Μπορεί να είναι οι γονείς μας. Μπορεί να είναι οι πιτσιρικάδες φίλοι μας, διαβητικοί ή με άσθμα. Μπορεί να είμαστε εμείς οι ίδιοι με τις κρίσεις πανικού μας. Είναι οι άστεγοι τριγύρω μας που δεν έχουν σπίτι. Είναι οι γυναίκες που έχουν σπίτι, αλλά η ενδοοικογενειακή βία μόνο ασφαλές δεν κάνει γι' αυτές το "μένουμε σπίτι". Είναι οι εργαζόμενοι και οι εργαζόμενες στα σούπερ μάρκετ που καλούνται να δουλέψουν αυτές τις μέρες σαν ρομποτάκια. Είναι οι ντελιβεράδες που τρέχουν αριστερά και δεξιά να παραδώσουν χωρίς σταματημό τα πακέτα. Είναι οι μετανάστες και οι μετανάστριες που παραμένουν στοιβαγμένοι κάτω από άθλιες συνθήκες υγιεινής στα κέντρα κράτησης χωρίς καμία ιατρική πρόληψη ή καμία πρόσβαση σε περίθαλψη. Είναι οι εργαζόμενοι και οι εργαζόμενες στο χώρο της υγείας και οι διεκδικήσεις τους όλα αυτά τα χρόνια, που δεν μπορούν να προσπεραστούν σήμερα με τις (δεξιές) προσκλήσεις για χειροκροτήματα από τα μπαλκόνια. Είναι τέλος και η επιλογή μας να ζήσουμε και αυτό το αλλόκοτο σήμερα με όρους συλλογικούς και όχι κατακερματισμένοι στα οικογενειακά περιβάλλοντα ή στους εαυτούς και στις εαυτές μας.

 

Για να μοιραστούμε αυτές τις πρώτες σκέψεις κρεμάσαμε κάμποσα πανό στις γειτονιές μας. Έξω από τα μεγάλα σούπερ μάρκετ, στην πλατεία Μερκούρη και στου Φιλοπάππου που αράζει και κυκλοφορεί λίγο ακόμα κόσμος, στον ηλεκτρικό σταθμό. Εδώ θα είμαστε. Θα ξανασυναντηθούμε. Μέχρι τότε φροντίδα και αλληλεγγύη για τους διπλανούς μας.